Babykruip Kampioenschap

Het regende al dagen. Om onze relatie en het welzijn van de kinderen te beschermen, ruilden we de voortent in voor het dorpsfeest in Steenwijkerwold.

We parkeerden bij De Spar en verkenden omliggende straten: geen ballonnen, geen muziek.

Na wat aanwijzingen reden we door naar een weiland buiten het dorp. Terwijl ik de auto nog wat strakker in de modder duwde, constateerde Jo dat het idyllische dorpsfeest - ‘ze hebben daar vast een draaimolen’ - een megalomaan festival was.
“25000 bezoekers in 2022,” zei ze lachend.

Ik wilde weg.

Boven het festivalterrein werd de lucht zwarter. We zochten dekking in het ‘Kinder Feestcafé’, een grote circustent. Aan de wand hingen leuzen als ‘Half dronken is een gebrek aan doorzettingsvermogen.’

De vloer plakte, naast de bar lagen honderden lege plastic bekers. We liepen naar de houten bankjes vooraan bij het podium.Een man met een glinsterend colbertje, testte een microfoon en legde een tapijtje neer.

“Joepie,” riep de oudste. “Een goochelaar.”

De man zei dat hij geen goochelaar was: “Ik ben Henk, van Jannes”.

De kinderen namen plaats op de bankjes en klapten mee op de muziek: ‘liever te dik in de kist’ en ‘Joost is anders geaard.’
Jo en ik zochten een plek tussen de andere festivalgangers.

Buiten kwam de hemel naar beneden. Mijn kinderen ontging het allemaal, zij mengelden met de lokale gemeenschap. Met veel enthousiasme riepen ze “Henk en Jannes, Henk en Jannes”.

Henk en Jannes bleken de presentatoren.
Henk: “Ik ben Henk.”
Jannes: “Hij is Henk. Ik ben Jannes.”

Het was de negende editie van het ‘Babykruip Kampioenschap’.

Een Babykruip Kampioenschap is precies wat je denkt bij een Babykruip Kampioenschap. De baby die het snelste over het kleedje kruipt, wint.

Familie Haan uit Havelte kwamen als eerste naar voren met hun dochtertje Zoë. Moeder Haan nam haar op schoot. Vader Haan ging aan de andere kant van het kleed op zijn knieën zitten.

Jannes telde samen met het publiek af: “3,2,1, kruipen!”

Zoë had weinig zin. De tijd tikte door, het publiek joelde, Zoë bleef zitten. Henk fluisterde iets in het oor van moeder. Vader en moeder Haan wisselden van plek. Met succes. Eindtijd: 2 minuut en 29 seconden.

Nu was het de beurt aan de 11 maanden oude Nina.

 “Zij kon al lopen toen ze 9 maanden was,” zei een man achter me. Hij benadrukte dat hij niet de vader was: “Niet dat ik weet.”

De ouders hadden een duidelijke strategie. Vader hield dochtertje vast, moeder een fles melk. Nina snelde in 3,5 seconden van vader naar moeder. Een record volgens Henk.

Twee vrouwen op klompen vonden het “vals spel” maar klapten wel voor baby Nina. “Die ken d’r ok niets aandoen.”

De vader van Nina liep, als een keizer na een gewonnen veldslag, langs het volk, terug naar de bar. Hij werd overspoeld met schouderklopjes en de terugkerende grap: “Dat snelle heeft ze niet van jou hè.”

Na een lang uur bleek Nina inderdaad de snelste. Haar prijs? Een gratis passe-partout voor het dorpsfeest én 100 munten voor bier, zodra ze 18 was.
De moeder van Nina werd er emotioneel van.

Terwijl we terugreden naar de camping jubelde mijn jongste vanaf de achterbank: “Dit was echt de leukste goochelshow ooit.”