Gerrit

In het halletje van ‘de Heerlijckheid’ in Oisterwijk wijst de in het zwart geklede gastvrouw ons op de onverwachte condoleance in haar café. Ze verzoekt ons plaats te nemen in de ruimte rechts tot de plechtigheid klaar is. De jassen mogen we even bij ons houden en koffie kan ze niet aanbieden want ‘ja, dat malen van die bonen’. Verder legt ze uit dat we vandaag geen hamburger en omelet kunnen bestellen. Zelf denk ik dat dit laatste niets met de onverwachte condoleance heeft te maken.
Wanneer is een condoleance eigenlijk onverwacht?
Het kan een planningsfout zijn van het café. Het kan ook zijn dat de familie van de overledene, bij het verlaten van de kerk, besefte dat niemand de condoleance had geregeld. De mondigste van het stel, waarschijnlijk Cynthia, snelde vooruit het dorp in en wist bij ‘de Heerlijckheid’ een koffietafel te regelen.

Vanuit de kleine wachtruimte kijk ik het café in. Op de powerpoint zie ik dat het om ene Gerrit-Jan gaat en dat ze hem afkorten met Gerrit. Ik vermoed dat dit de afdeling Inkoop is van een lokaal bedrijf, iets met beton of steigerbouw.

Na zijn toeval vorig jaar was Gerrit niet langer het luisterend oor aan je bureau, de schouderklop na een zware dag, het duimpje tijdens je presentatie. Als een tiran raasde hij over de afdeling op zoek naar die achterlijke die ongevraagd zijn laptop had geüpdatet, de tyfus schoonmaker die zijn prullenbak had geleegd. Gerrit kon niet meer tegen veranderingen en was van de een op de andere dag tegen de nieuwe generaties, specifiek de wakkere generatie. Het weerhield de jonge mensen niet hem uit te leggen wat zijn grove, intimiderende toon met hen deed en dat hij een onveilige werksfeer creëerde. Hij hoorde ze schouderophalend aan. Tijdens een groepssessie, met als thema Connectie en Compassie - Afdeling Inkoop 2.0, stond hij tijdens de introductieronde op en liep de zaal uit. Collega’s zagen hem later darten met Alexander van Finance.
Toen de hele afdeling Inkoop demonstreerde tegen het laffe klimaatbeleid van de directie, bleef Gerrit binnen en draaide hij de verwarming nog eens extra open en deed alle lichten aan, daarna reed hij - in zijn vervuilende SUV - toeterend rondjes om zijn collega’s die met spandoeken op de binnenplaats stonden.
Iedereen dacht dat dit de druppel was maar Gerrit was de achterneef van de CEO, en dan weet je het wel.
Toen hij vorige week tegen Tarik, de nieuwe stagiair, schreeuwde dat hij moest oprotten met zijn bamboe-slippers hadden ze een gele gloed op zijn voorhoofd gezien. Een dag later verwees de huisarts hem door met nierklachten, de dag erop was Gerrit dood.
Gisteren tijdens de tweewekelijkse afdelingsvergadering, vroeg iemand, ‘of ze nog iets voor Gerrit moesten doen?’

De CEO is klaar met zijn speech en heft zijn glas. De glazen gaan omhoog. In de hoek van het café zie ik een jonge vrouw trillen. Plotseling rollen er dikke tranen over haar wangen: ‘Het was toch Gerrit,’ snikt ze.
Haar collega’s nemen een slok champagne en knikken naar elkaar, ‘het was toch Gerrit.’