Gloednieuw

De vriendengroep heeft duidelijk goede voornemens meegenomen naar het vakantiepark. Ze vormen een kring op het terras van hun chalet en brengen piepend hun gewrichten in beweging. Verderop, tegen een boom, wachten gloednieuwe racefietsen tot de warming-up voorbij is.

Een man in een verwassen zeemleren broek probeert zijn voet op de tuinstoel te krijgen. Een vrouw in oranje legging maakt - met haar handen op de rug - schaatspassen, ze bekijkt zichzelf in de weerspiegeling van het raam. Haar vriendin probeert een kleermakerszit op een yogamat, het mislukt, ze doet alsof het achterovervallen erbij hoort. Terwijl ze op de grond ligt - stil, met haar handen op de schouders - telt ze hardop tot tien. Als ze mijn blik bespeurt trekt ze met haar wenkbrauw. “Ja klopt,” lijkt ze te zeggen. “Ik doe inderdaad alsof ik mijn buikspieren train.”

Ik snap haar wel. Je hebt je vrienden 48 uur eerder beloofd dat dit het gezondste jaar van je leven wordt. Je kocht een wielrenfiets, een bijpassend tenue, deed je sporthorloge weer eens om en maakte een profiel aan op Strava: #2023 #goals #fit #elkeweekfietsen.

Ze maakte natuurlijk een kapitale fout: Goede voornemens moet je niet hardop uitspreken en zeker niet delen op Strava.

Nu moet die arme meid de rest van het jaar op dinsdag in de auto - Fitbit om de arm - met 40 kilometer per uur over binnenwegen rijden en nadenken over een geloofwaardige tekst bij het routekaartje. “Nieuw record, rondje Heuvelrug binnen de twee uur.”

De Britse psycholoog Cliff Arnall bedacht ooit een wetenschappelijke formule waaruit zou blijken dat op de derde maandag van januari de meeste mensen zich neerslachtig voelen. De feestdagen zijn vergeten, het weer is dramatisch, je financiën om te janken en het uitvoeren van goede voornemens blijkt wederom mislukt.

Ome Cliff begaat in mijn ogen een denkfout: het gaat niet om het inzicht in je eigen falen die je in een januaridepressie stort, het is het besef dat je vrienden en familie dit allang zagen aankomen.

Doe als ik en zwijg over goede voornemens, accepteer dat ze mislukken.

En ja. Dat ene jaar dat het je wel lukt wekelijks te wielrennen, in de avonduren Spaans te leren en dagelijks biologisch te koken met louter streekproducten, dan zwijg je ook. Ze geloven je toch niet.