Heilige korrels zout

Mijn zoontje vertelde in de kring dat zijn oma was overleden. Zijn oma stond die middag nietsvermoedend op het schoolplein en werd bedolven onder verbaasde kleuters: “Jij was toch dood?”

Een dag later maakte hij zijn klasgenootjes wijs dat de dokter de grote teen van mijn linkervoet had afgeknipt omdat ik een splinter had. Bezorgde ouders stuurden berichtjes, ze bleken vooral ongerust over mijn zoontje.

De juf vroeg ons waar die fantasie vandaan kwam. Het eerlijke antwoord was: opvoeding. Je scoort hier in huis meer punten met een goed verhaal dan een feitelijk relaas. Kom niet aan met “het verjaardagsfeestje van Winston was leuk”, want we luisteren niet. Begin met: “we werden dus met een ruimteschip opgehaald”, en je hebt onze aandacht.

“Dorothea”, zei ik tegen de juf. “Die fantasieverhalen komen van Dorothea Pierson, uit Duitsland”.

Afgelopen herfstvakantie reisden we naar Kassel, per trein, het ruimteschip was overboekt. Naast bakkerijen met deurklinken in de vorm van een pretzel kent Kassel prachtige musea, paleizen en een door Unesco bekroond bergpark. Net buiten de stad bezochten we een brouwerij met aangrenzende herberg, waar eeuwen geleden Dorothea haar thuis had. Als kleuter zwierf ze door de herberg van haar vader, luisterend naar gasten die elkaar betoverden met verhalen, legendes en sprookjes. 

Jaren later deelde ze al die verhalen met twee broers in Kassel. Zij noteerden het gretig, en zo lezen wij nu, eeuwen later, deze sprookjes van Grimm voor aan onze kinderen. Beter gezegd, we lezen Grimm Light. In Kassel ontdekten we dat de afgehakte ledematen en gruwelijke ziekten de laatste druk niet hebben gehaald. Dit geldt trouwens ook voor de vermelding van Dorothea Pierson.

Onze opvoeding is geslaagd als de kinderen later, tijdens een bibliotheekbezoek, de voorkeur geven aan fictie boven non-fictie. Ik hoop dat ze zichzelf uitdagen om nieuwe plekken te ontdekken, werelden die zinderen van spanning, waar ze ongemakkelijk van worden of waar ze huilend van het lachen vandaan komen. Dat ze verhalen gaan lezen die hun leven, al is het maar een beetje, verrijken of veranderen.

Ik vroeg de juf of ze de verhalen van mijn zoontje zorgwekkend vond. “Nee”, antwoordde ze. “Zolang hij er niet in gelooft.”

Mijn gedachten schieten naar The Passion. De KRO heeft Zeist gekozen als decor om een van de oudste verhalen te vertellen: het lijden en sterven van Jezus. Verpakt als musical, dat wel. Hoewel kerken leger raken, zal het plein hier straks vol staan. We zijn nu eenmaal diepreligieuze wezens op zoek naar hoop en verbinding in tijden van onheil.

Ik zie het kringgesprek na dat paasweekend al voor me. Mijn zoontje die zijn klasgenoten aankijkt en zegt: “Zagen jullie die man met dat lichtgevende kruis op zijn rug, in de Slotlaan?” Kinderen knikken. “Dat was mijn papa. Zijn teen is weer gemaakt.”