Verdwenen vos
Terwijl je in Zeist met subsidie de schutting kon verhogen tegen de wolf, maakten wij ons in Drenthe klaar voor een vossenjacht.
Op het terras bij de receptie, boven op een bierkrat, noemde een participerende campinggast de deelnemende teams op. Omdat ik ons was vergeten in te schrijven, werden we toegevoegd aan het team ‘De Kroezingaatjes’, een familie die voor de zevende keer op rij op de camping stond.
Het moet gezegd, het gezin ontving ons als verloren familieleden. We oefenden de familie-yell en kregen in rap tempo de regels uitgelegd: “Als je een vos hebt gevonden, mag je grabbelen in hun tas. Daar zit een letter in. Alle letters samen vormen een zin”. En, oja, oma Kroezinga was kwijt.
“Wie is kwijt?”, vroeg ik.
“Oma”, zei vader Kroezinga. “We hadden haar aangemeld als vos. Ieder jaar doet ze mee, maar vanochtend wilde ze ineens niet meer en beende boos het bos in met de zak vol klinkers”.
Een vos meer of minder bleek geen probleem. Op een camping met volop ruimte voor eigentijdse persoonlijkheden was het sowieso lastig de vossen van de vakantiegangers te onderscheiden. Een man in een geruite onderbroek die sigaar-rokend de was ophing, een vrouw met bretels die een slinger van oude theedoeken maakte, een man in blote bast op de skelter van zijn dochter—iedereen was verdacht.
Mijn kinderen vonden het allemaal prachtig. Dolblij met hun nieuwe broertjes, zusjes en surrogaatouders spraken ze iedereen die ze tegenkwamen aan met: “Heeft u een letter voor De Kroezingaatjes?”
Het hoogtepunt kwam op het grasveld voor de biotuin, waar een markante dame in felroze jurk naar de kinderen schreeuwde: “Ik ben geen vos, ik lak gewoon mijn nagels. Wegwezen”.
Een uitspraak die, wat vader betreft, gedrukt op een T-shirt toegevoegd kon worden aan de campingmerchandise.
Na twee uur speuren waren alle vossen—minus oma Kroezinga—gevonden en lag er een mooie zin:
“Vkt nst gwldg, sm n zk nr slw vsn.”
De Kroezingaatjes nodigden ons uit voor een afsluitende borrel: volgens moeder was dit een van de betere edities. Over oma werd niet meer gesproken.
Terwijl wij de vouwwagen inklapten, maakten de kinderen van ons samengestelde gezin plannen om volgend jaar in dezelfde week weer bij elkaar te komen.
Terug in Zeist wilde ik mijn vaste rondje hardlopen, maar werd op het zandpad teruggefloten door een man die vertelde dat dit op last van de gemeente niet was toegestaan: “Er loopt daar een dominant dier, met een sterke familieband, dat zich makkelijk aanpast aan de omgeving”.
“Dat moet oma Kroezinga zijn”, zei ik, en rende hoopvol het bos in.
Ik schaterde, bedankt!