Verse gemberwortel

Op de ochtend van de eerste trainingsdag "Persoonlijk leiderschap" liep ik over een industrieterrein in Utrecht Zuilen. Op mijn telefoon zocht ik naar een mail met de titel: Laatste handige informatie.

Ik vond het adres. Ook vond ik een zin die ik niet eerder had gezien: Neem een object mee dat iets zegt over wie jij bent en hoe je in het leven staat.

Terwijl ik naar het juiste pand snelde, besefte ik wat die trainers daar, vanachter hun grote geblindeerde ramen, zojuist hadden gezien. Een aspirant leider die zijn auto in drie keer inparkeerde, bij het uitstappen een zak nootjes liet vallen en, na het opvegen, warrig van gebouw naar gebouw liep tot hij besloot zijn mail te openen voor het adres.

In de ontvangsthal kreeg ik een sticker met mijn naam en een soort routekaart.
 'Jouw journey start nu,' zei de man van het trainingsbureau en gaf me een schouderklop. Ik ben geen fan van schouderklopjes.
Ik moest naar Monique van Elmst, op de derde verdieping. 'Zij is je facilitator en gids.'

Onderweg naar de lift keek ik rond voor een persoonlijk object dat iets over mij zei. Mijn oog viel op een stapel houten kratten met groenten en fruit. Te midden van alle hectiek leek het me opeens een goed idee om hier wat uit te kiezen ter introductie van mijzelf. Ik koos verse gemberwortel.

In de lift dacht ik na over mijn ambivalente relatie met gember.

De specerij stond lange tijd op mijn lijst van "vieze tussendoortjes". Wanneer ik wilde afvallen greep ik naar dat lijstje met daarop citroenspritsen, rabarbercake met glazuur en gemberkoekjes. Te smerig om veel van te eten, tenminste, in de eerste dagen, daarna ging het wel.

Volgens sommige mensen is gember de oplossing voor alle problemen. Een oud-collega moest ontgiften van zijn leefstijlcoach en kreeg een walgelijke mixdrank voorgeschreven van gember, kurkuma, en cayennepeper. Hoeveel hij er ook van dronk, hij bleef onaardig. Ik zei dat niet. Zo'n leider wilde ik niet zijn.

Een tante gaf mij ooit een flesje gembersiroop: 'Lekker met ijskoud water,' zei ze. Ik zette het in de kelder.
Vorige week was de cola op en besloot ik het een kans te geven. Ze had gelijk, het was heerlijk. Een alcoholvrije cocktail, nota bene op maandagmorgen.

Binnen was het voorstellen begonnen. Om de beurt stond er een toekomstig leider op met een, treffend gekozen, persoonlijke voorwerp in de hand. Een trapper van een kinderfiets, een doopkaars, een briefje van een overleden moeder. De precieze verhalen ontgingen me, ik dacht aan gemberwortel.

 ‘Voor mij is gember een symbolisering van het leven,' begon ik mijn betoog. 'Het leven dringt zich op in een vorm waar je geen invloed op hebt.'

Mijn leiderschapsvrienden knikten instemmend.

Ik raakte op dreef en vertelde over de soms bittere smaak, het leren waarderen, het kunnen doseren. Bij elke eigenschap wist ik een treffend voorbeeld uit mijn carrière te noemen. Ik ontleedde de gember én mijn ziel.

Net op het moment dat ik iets wilde zeggen over gemberthee en bezinning onderbrak Monique - mijn gids - me.
 ‘Als gember zo belangrijk voor je is, ‘ zei ze. ‘Waarom heb je dan pastinaak vast?’.