Via Francigena

Een dagelijks verslag uit 2010!

2010 was het jaar van de verloren WK-finale, Alors on Danse en de eerste iPad. Het was ook het jaar waarin ik met mijn vriendin van Canterbury naar Rome liep. Met backpack en tent liepen we in drie maanden meer dan tweeduizend kilometer dwars door Frankrijk, Zwitserland en Italië. Iedere avond maakte ik aantekeningen over onze belevenissen, korte luchtige verhaaltjes die we op een blog plaatsten. Direct na de voettocht heb ik ze van internet gehaald omdat ik niet tevreden was over de kwaliteit, droomde van een bestseller en mezelf – in de daaropvolgende jaren – liet afleiden door alle (on)mogelijkheden van het leven.

Het werd 2020 en onze wereld was kleiner dan ooit. Het grote leed van de pandemie ging aan ons voorbij en ergens was het wel even lekker, dat gedwongen huisarrest. Alsof we de kans kregen ons met goedkeuring even te onttrekken, we de light-variant van ons leven mochten uitproberen.

Over light-variant gesproken, hadden wij niet ergens een verhaal liggen?

Ik zocht op mijn harde schrijf naar “aantekeningen van een voettocht” en begon met lezen. Na de eerste pagina’s moest ik denken aan Stephen King. In Over Leven En Schrijven zegt hij dat een verhaal moet rijpen. Weersta de verleiding het direct te herlezen, het is niet zo goed als je dacht.

Al had King het over zes weken en niet over tien jaar, toch klopt het dat de aantekeningen niet zo slecht waren als dat ik dacht maar een tweede Shakespeare voelde ik mij evenmin.
Ik las verder en was eigenlijk best tevreden over de details die ik had opgetekend, tegelijk schaamde ik me voor de soms oppervlakkige weergave van onze werkelijkheid toen.

Wat moest ik doen, herschrijven? De leukste verhalen verder uitwerken? Nog meer historische details toevoegen?

Ik besloot te starten met die absurde vertelvorm van “we” naar “ik” te veranderen. Wie kent er nu een boek wat volledig vanuit “we” is geschreven?
Na de eerste paar alinea’s liep ik vast. Het werd zo een heel ander verhaal. Ik kwam er niet uit.

Het is 2022 en ik kies ervoor deze tekst te laten voor wat het is: een verslag van twee jonge mensen die samen naar Rome lopen. Het is misschien mijn tekst, het was niet mijn tocht. We liepen naar Rome.

Jolanda twijfelde iedere ochtend of we de dag wel doorkwamen. Ik stortte dagelijks, bij het zien van de eindbestemming, in. Had zij pijn aan haar knieën, droeg ik meer bagage. Was mijn water op dan spaarde zij die van haar.

Alleen was dit verhaal er niet geweest. Zij was nooit vertrokken. Ik nooit aangekomen.